Strona głównaElektroencefalografia

Elektroencefalografia

Elektroencefalografia (EEG) - nieinwazyjna metoda diagnostyczna służąca do badania bioelektrycznej czynności mózgu za pomocą elektroencefalografu. Badanie polega na odpowiednim rozmieszczeniu na powierzchni skóry czaszki elektrod, które rejestrują zmiany potencjału elektrycznego na powierzchni skóry, pochodzące od aktywności neuronów kory mózgowej i po odpowiednim ich wzmocnieniu tworzą z nich zapis - elektroencefalogram. Jeśli elektrody umieści się bezpośrednio na korze mózgu (np. podczas operacji) badanie nosi nazwę elektrokortykografii (ECoG). Pierwszy polski zapis EEG został zarejestrowany przez Adolfa Becka na Uniwersytecie Jagiellońskim, który swoją pracę opublikował w 1890 r. Pierwsze badanie EEG na człowieku przeprowadził Hans Berger, psychiatra z Jeny. W standardowym badaniu umieszcza się 19 elektrod należących do systemu 10-20, zalecanego przez Międzynarodową Federację Neurofizjologii Klinicznej IFCN:
  • osiem elektrod nad każdą półkulą
  • trzy elektrody w linii pośrodkowej
Są one oznaczane:
  • siedem elektrod nad korą płatów czołowych: Fp1, Fp2, F3, F4, F7, F8, Fz
  • trzy elektrody na granicy płatów ciemieniowych i czołowych: C3, C4, Cz
  • trzy elektrody nad płatami ciemieniowymi: P3, P4, Pz
  • cztery elektrody nad płatami skroniowymi: T3, T4, T5, T6
  • dwie elektrody nad płatami potylicznymi: O1, O2
oraz dwie elektrody referencyjne przymocowane do płatka ucha A1, A2.